Libertad

Od ośmiu godzin jestem wolnym człowiekiem. Co prawda, moja wolność nie potrwa za długo, jednak po czterech miesiącach szkolnej harówy (stuprocentowa frekwencja, bitches!) te kilka dni stanowią dla mnie wakacje all inclusive. Na co zamierzam zmarnować świąteczną przerwę? Już piszę.

Primero: Książki, książki i jeszcze raz książki.

Dopiero dziś po szkole znalazłam czas na odwiedzenie biblioteki. Jakże tęskniłam za tym suchym powietrzem, przyćmionym światłem i regałami uginającymi się pod ciężarem tysiąca książek. Kilka minut w raju spożytkowałam na szperanie między opasłymi tomami, w poszukiwaniu "tego jedynego", idealnego na świąteczne wieczory, kiedy to twój świat ogranicza się do lektury książki, filiżanki zielonej herbaty (nauczyłam się pić jak dama, dbam nawet o prawidłową pozycję małego palca) i świątecznych ciasteczek. W każdym razie, na jednej książce się nie skończyło, bo bibliotekę opuściłam z ważącą kilka kilogramów reklamówką. Jak się w domu okazało, wypożyczyłam dziesięć książek, więc z nudów nie umrę.

Honorowe miejsce na mojej półce zajmują trzy książki ukochanego Schmitta: dwie pozycje polecane przez Oliwię: "Kiedy byłem dziełem sztuki" i "Przypadek Adolfa H." oraz "Tektonika uczuć". Jako że dawno nie bałam się podczas czytania, wypożyczyłam kryminał Sary Blaedel, w której to kocha się Mega Madzia. "Tylko jedno życie" zapowiada się nieźle. W każdym razie, okładka chyba nie jest przypadkowa.
Zauważyłam, że biblioteka obrodziła w książki o Auschwitz, dlatego z ciekawości wypożyczyłam jedną z nich. "Zapach popiołu" A. Marczuk nie opowiada samych faktów, co wywnioskowałam ze streszczenia z tyłu okładki. W książce jest mowa o kobiecie, której śnią się losy zamordowanych. Ciekawość mnie zżera, więc przebrnę przez te 130 stron jeszcze dzisiejszej nocy.
Oczywiście kim bym była, gdybym nie skorzystała z okazji i nie wypożyczyła piątej części "Słodkich Kłamstewek" S. Shepard? To chyba jedyna seria, która tak bardzo mnie wciągnęła. Na kolejne części czekam zazwyczaj kilka miesięcy, czemu się nie dziwię. Książki czyta się niezwykle swobodnie; każdy rozdział mówi o innej bohaterce i ma niewiele stron, ale kończy się w taki sposób, że czytasz dalej, dalej i dalej, aż kończysz książkę w jeden dzień.
Kolejne pozycje w świątecznym stosiku stanowią "Lista marzeń" L. N. Spielman i "Listy z wyspy zwanej Niebem" J. Brockmole. Jak widać, sięgam również po "zwykłe" obyczajowe powiastki, co potwierdzają kolejne dwie książki, "Kryształowy Anioł" K. Grocholi i "Dziecioodporna" E. Giffin. Po pozornie błahe historyjki sięgam zawsze na poprawę humoru, a że wraz ze zakończeniem szkoły gęba ciągle mi się śmieje, wrócę do tych książek później.

Segundo: Nocne seanse.

Jest tyle filmów i seriali, które chcę/muszę obejrzeć, że nie wiem od czego zacząć. Więc lepiej nie zaczynać w ogóle, bo już i tak za dużo napisałam o książkach. Skrótowo, planuję odświeżyć sobie całą serię "Szybkich i wściekłych" (popłakać trochę nad Paulem Walkerem, pierwszą miłością mojego życia), zobaczyć kilka filmów z Keirą Knightley, bo ostatnio przekonałam się do tej aktorki, oraz pokaleczyć francuski (i uszy domowników) podczas "śpiewania" piosenek z musicalów. Z pewnością ponownie zobaczę "Mozarta..." i poszukam kolejnych francuskich arcydzieł.
Nie pamiętam kiedy ostatni raz oglądałam jakikolwiek serial. (No dobra, dzisiaj jak jadłam kolację, ale mniejsza.) Mam niezłe zaległości w "Pamiętnikach Carrie" i "The Originals". Ponadto od pewnego czasu nęci mnie "Plotkara", którą mogłabym zacząć oglądać, bo niegdyś czytałam książki i bardzo mi się podobały, a ponadto wciąż nie wiem kim jest tytułowa gossip girl. (Jak napiszecie w komentarzu to zatłukę!)

Tercero: Pimp my room.

Remontu pokoju nie wywalczę, bo moi rodzice są bardziej uparci niż osły, ale to nie znaczy, że godzę się na siedzenie w tych komunistycznych murach. Chcą wojny? To będą ją mieli.
W papierniczym kupiłam dziesięć arkuszy szarego papieru pakowego, którym mam zamiar zakleić moje stare "dzieła". Z wiekiem zmądrzałam i napisy na ścianie typu "rebelious princess" czy "free hugs" zaczęły wywoływać u mnie odruch wymiotny. Planuję zapełnić ściany mądrymi cytatami (oczywiście po angielsku, żeby mama nie zrozumiała) i coś domalować węglem (bo tylko nim umiem malować). Ponadto dostałam od siostry kilkanaście pudeł do butach, które też zamierzam do czegoś wykorzystać. Przydałoby się też zainwestować w nowe lampki, bo dotychczas wiszące nad łóżkiem powoli kończą swój żywot. Pomysłów mam wiele, ale żeby efekty były satysfakcjonujące, trzeba się trochę wysilić.

Cuarto: Niezdrowe odżywianie.

Nie oszukujmy się - przez święta i tak nie schudnę. Tak więc odpuściłam sobie ćwiczenia, a moim motto stały się słowa: "Najpierw masa, potem rzeźba". Do stycznia tyję, od nowego roku rzeźbię. Proste, nieprawdaż?

***

Trochę się ostatnio wydarzyło, ale żeby nie zanudzić Was na śmierć, powspominam w myślnikach:

- Na początku tygodnia mój dom zamienił się w oddział zakaźny. Szwagier z siostrzeńcem zdezerterowali do teściowej, mama, która nie była chora od '78, rzygała jak kot, siostra snuła się po domu jak duch (wyglądała równie przerażająco), a tata stękał jak zawsze. O dziwo, jako jedyna NIE zachorowałam, chociaż z zarazkami miałam do czynienia cały czas. High five Pani Odporność!

- Wtorkowy wieczór spędziłam w babskim gronie. Oczywiście nie robiłyśmy niczego produktywnego (oprócz pochłaniania pizzy kebabowej - produkowałyśmy tłuszcz). Palce aż mnie świerzbią, żeby zdradzić wam co się tam wyprawiało, ale obawiam się, że niektórzy znajomi, którzy czytają tego bloga, zaczęliby krzywo na mnie patrzeć. Co pewne - Marlenka byłaby bardzo zazdrosna.

- Siostrzyczka nie umie tańczyć. Udowodniła to podczas wtorkowej nocy, kiedy to po babskim spotkaniu czekałyśmy na jej mamę. Z tego miejsca chcę przeprosić wszystkich kierowców, którzy widzieli jej kazaczoka i przedstawienie najszybszego momentu zorby. Doprawdy tańczenie w świetle księżyca w pełni (i latarni) o ósmej wieczorem, na dworze, pod oknami obcych domów, jest czymś normalnym. Moja psychika płacze na samo wspomnienie tego show.

- Przyjechał kurier z biletami na Marsów. Co z tego, że trzymam tę magiczną karteczkę w dłoni - nadal nie wierzę, że to się dzieje naprawdę. BOŻE, ZOBACZĘ MARSÓW NA ŻYWO!

- Moja proponowana półroczna ocena z matematyki to... CZTERY! Najwyraźniej mózg mi się uściślił, bo w zeszłym roku miałam dwóję. Chodzę dumna jak paw, chociaż od razu po świętach szykuje się sprawdzian, po którym moja średnia może drastycznie spaść...

- Dziś rano, gdy siedziałam z siostrzyczką pod klasą i czekałam na lekcje, wpadłam na genialny pomysł śpiewania kolęd. Oczywiście po niemiecku. Kaleczyłam "Stille Nacht" i " O Tannenbaum". Potem spróbowałyśmy "Cichej nocy" po hiszpańsku, ale to nie to samo.

- Ponadto odbyła się dzisiaj klasowa wigilijka. Dwie godziny spędziliśmy na jedzeniu i robieniu sobie zdjęć. Dawaliśmy też sobie prezenty i składaliśmy życzenia, w większości przypadków pełne wybuchów śmiechu. Jak już kiedyś pisałam, robiłam paczkę dla bad boya. Miałam ogromny problem z wyborem prezentu, ale w końcu kupiłam koszulkę. Na szczęście mu się spodobała (od razu ją założył, tak więc chyba dobrze myślę). Ja dostałam misia i słodycze, które muszę zjeść do końca roku, bo potem mam się odchudzać. Podczas składania życzeń, dowiedziałam się bardzo ciekawej rzeczy. Mianowicie, mam kolejną czytelniczkę. Nie spodziewałam się, że Magda czyta mojego bloga, ale jest mi z tego powodu niezmiernie miło. Cieszę się, że nie piszę na marne.

- W Sinsayu kupiłam sobie pasiasty sweterek, ale jako że to nie jest blog modowy, nie będę się rozwodzić nad jego fakturą i fasonem. Ważne, że mam w czym chodzić i będzie mi ciepło. No i musiałam wykorzystać rabat, that's all.

- Byłam dzisiaj na przedświątecznych zakupach z siostrą i szwagrem. Moim głównym zadaniem było chodzenie z wózkiem, ale mój pojazd mnie nie słuchał i wjechałam w tyłki kilku osobom (poprzewracałbym nawet choinki, ale siostra w porę chwyciła wózek). Zresztą, co tam ludzie czy towary, wózek naprawdę mnie nie lubił, bo co chwila mnie kopał. (Zasrana elektrostatyka -.-)

- Ostatni raz wracałam dzisiaj do domu prawdziwym autobusem. Od nowego roku będą jeździć tylko busy prywatne, co wiąże się z wysokimi cenami biletów i zerowym komfortem jazdy. Żegnaj słodki MZK :(

- Od kilku dni myślę nad noworocznymi postanowieniami. Mam już ich tyle, że przydałoby się spisać je na kartce. W nowym roku dużo się zmieni, zobaczycie.

BONUS dla wytrwałych czytelników: wigilijkowa sesja (było tego więcej, ale nie kompromitujmy się już bardziej).

Jedno, w miarę udane zdjęcie. Od lewej: ja, siostrzyczka, Marlenka.