Integruję się

Zazwyczaj, dwudniową wolność od szkolnych obowiązków, spędzałam w towarzystwie laptopa, dobrej książki czy odtwarzacza muzyki. Samotne wieczory, czytanie w świetle latarki, pisanie ckliwych wierszyków na marginesie kartki czy imaginacje na jawie były moim jedynym zajęciem. Tymczasem, wszystko uległo diametralnej zmianie.

To pierwszy, tak intensywny weekend w moim życiu. Noc z piątku na sobotę spędziłam w kinie, wraz z rówieśnikami. W ramach "Nocy Kina" obejrzeliśmy trzy filmy: "Królowie lata" - dramat komediowy, jeśli istnieje takie pojęcie; "Obecność" - horror, o którego obejrzeniu siostrzyczka marzyła od dawna, tymczasem podczas projekcji płakała ze strachu, chociaż teoretycznie to ja powinnam bardziej się bać, bo trafiło mi się siedzieć przy głośniku i za każdym głośniejszym łupnięciem podskakiwałam razem z basami (kino 4D normalnie); oraz "Grawitację" - film w 3D (odwieczny dylemat okularnic: "HD czy 3D?" Ostatecznie jakoś wcisnęłam te plastikowe pingle na moje denka od słoików.), zrobiony wręcz perfekcyjnie, z lekka nudnawy ale dający do myślenia o tym, jak marne i zależne od innych jest ludzkie życie.

Najbardziej w owej kinowej nocy, rozbawił mnie brak sprawdzania legitymacji, czy chociaż zgód na nocny pobyt w kinie. Zamiast tego, organizatorzy bardziej zadbali o to, żebyśmy nie wnieśli na salę swojego żarcia i sprawdzali nam torby. Oczywiście byłam na to przygotowana. Specjalnie na tą okazję, rozerwałam w torebce podszewkę i wszelką żywność wsadziłam pod nią. Niektórzy dobrowolnie oddawali prowiant, tymczasem ja, z bananem na ustach i torbą wypchaną po brzegi, dzielnie pokazałam jej zawartość facetom w czerni. Wyjęłam szalik i czapkę, a "sprawdzaczom" ukazała się pustka. Może z lekka wypukła pustka. W każdym razie, udało mi się przemycić litr wody niegazowanej, dwa rogaliki, trzy batoniki, białą czekoladę, paczkę miętowych cukierków, wafle ryżowe i paczkę chrupek. Dla niepoznaki kupiłyśmy jeszcze z siostrzyczką popcorn i colę. Ale w rezultacie i tak niczego nie zjadłam.

Pani Emetofobia jak zwykle zaatakowała. W obliczu jej prawdziwego gniewu, żadne miętowe cukierki nie pomogą. Uzbrojona w trzy reklamówki i paczkę miętówek jakoś przeżyłam tę noc, ale mam już tego serdecznie dość. Czy za każdym razem, gdziekolwiek się ruszę, czegokolwiek bym nie zjadła, zawsze musi mnie tak cholernie boleć brzuch?!

Zresztą, mniejsza o problemy natury psychicznej. Lekarz i tak mi nie pomoże. Walczyć muszę sama, co na razie nawet mi wychodzi, bo jak widać w końcu ruszyłam się z domu. Ponadto, stałam się wyjątkowo otwarta. W końcu zaczęłam odwzajemniać pocałunki w policzek na powitanie, a nawet przytulać się do innych. Wczoraj też, przytulił się do mnie facet (!). Z tego co mi wiadomo, nie był do tego przymuszony przez swoją dziewczynę. Skoro ludzie się do mnie zbliżają i nie brzydzą się mnie dotykać, to chyba nie jest ze mną aż tak źle, jak myślałam.

Podoba mi się jeszcze jeden fakt - moja rodzina przestała zadawać głupie pytania! Przestało ich obchodzić co robię, z kim to robię, gdzie to robię i czy wrócę żywa. Pytają tylko ile to będzie kosztować, ale to u nich normalne. Po raz pierwszy w życiu czuję się wolna. Ograniczają mnie tylko kwestie finansowe.

Jutro intensywnego weekendu ciąg dalszy. Wybieram się z siostrzyczką na łyżwy. Bynajmniej nie jedziemy same, bo mają nam towarzyszyć były siostrzyczki i jego kumpel. Po łyżwach mamy iść na pizzę (swoją drogą, ciekawe czy będę w stanie ją zjeść). Przydałoby się jeszcze nadmienić, że ostatni raz na łyżwach byłam trzy lata temu, więc będzie śmiesznie i boleśnie. Spokojnie, jak złamię dupę, to dowiecie się o tym pierwsi.