Retrospekcja

Jak to smutno być chorą i móc umrzeć. 

Ten świat jest piękny; 

strasznie byłoby zostać z niego odwołaną 

i pójść niewiadomo dokąd.

Ch. Bronte "Jane Eyre"

Rok temu o tej porze, leżałam bezwładnie na szpitalnym łóżku i gapiłam się w biały sufit. Wenflon niemiłosiernie wbijał mi się w przegub ramienia, a ból kręgosłupa, z niemożności zmiany pozycji, dawał się coraz bardziej we znaki. Wokół mnie biegały małe dzieci, których radosne krzyki budziły we mnie instynkt mordercy. Niestety brakowało mi sił, by poprosić o ciszę. Trwałam w tym stanie bezsilności i oczekiwałam snu, który nie chciał mnie zaszczycić swoją obecnością.

Z amoku wyrwała mnie pielęgniarka, wołając na badania. Z ledwością przemieszczałam się po szpitalnym korytarzu. Do pokoju przygotowawczo-zabiegowego było kilka metrów, których pokonanie zabierało resztki mojej energii. Blada jak ściana, straszyłam wszystkie dzieci, co było przydatne, bo w przeciwnym wypadku, zastępowałam im przytulankę (lubiłam przytulać tylko Lenę).

Na sali leżałam z trójką małych dziewczynek: Zuzią, Karoliną i Leną, oraz Patrykiem, chłopakiem w moim wieku. Wszystkich śmieszyła różnica w wieku pacjentów: od dwóch lat, do szesnastu. Pamiętam płacz Karoliny na widok kroplówki; biedaczka była w szpitalu już prawie miesiąc. Ponadto nigdy nie zapomnę łkającej w kącie Zuzi i rzucającej się po łóżku Leny. Momentami miałam wrażenie, że wcale nie znajduję się na oddziale pediatrycznym.

Uwielbiałam szpitalną herbatę. Nienawidziłam za to zup i warzyw. Były tak mdłe, że ledwo je przełykałam. Mało wtedy jadłam. Nie miałam apetytu, a ponadto już wtedy cierpiałam na emetofobię (do dziś zastanawiam się, jak przeżyłam tam bez reklamówki i miętówek). Przez tydzień schudłam pięć kilo.

Ponadto w pamięci zachował mi się tamtejszy żargon. Wenflon był "motylkiem". Motylki lubiły czasami odlatywać i trzeba było je doklejać. "Obiadek dla motylka" był kroplówką; "przekąską", jednorazowy zastrzyk. Mój motylek ciągle umierał z głodu.

Przydałoby się wyjaśnić, dlaczego w ogóle trafiłam do szpitala. Otóż, głównym czynnikiem była szkoła. Tak, właśnie ona. Pierwsze miesiące liceum nie należały do udanych. Pobudki o szóstej rano, powroty o osiemnastej, masa zadania domowego, kilka godzin snu, dziennik zapełniony jedynkami i "tamci" ludzie. To wszystko po niespełna trzech miesiącach komasowania się, musiało w końcu wybuchnąć.

Zasłabłam w szkole. Nie na żarty. Przez ponad godzinę nie potrafiłam dojść do siebie, traciłam kontakt ze światem. Na początku po prostu szumiało mi w uszach, potem widziałam jak przez mgłę. Stopniowo odzyskiwałam świadomość, ale w zamian zaczęłam tracić czucie w nogach i rękach. Całe ciało zaczęło mi mrowić, czułam jak moje serce coraz wolniej bije, a klatka piersiowa coraz płycej się unosi. Przyjechała karetka, na dodatek niesprawna. Pół godziny stałam na zewnątrz szkoły, obwiewana zimnym wiatrem i czekałam na drugi ambulans. Powietrze mnie orzeźwiło, ale drogi do szpitala nie pamiętam.

Następną rzeczą, jaka pozostała w pamięci po tym dniu, były słowa lekarza i łzy. "Trzy dni obserwacji" były dla mnie jak wyrok. Nigdy wcześniej nie byłam w szpitalu. Rzucona na głęboką wodę, z emetofobią i chorobliwą nieśmiałością musiałam przeżyć siedemdziesiąt dwie godziny z dala od domu. Rodzice mnie odwiedzali, ale każdej wizycie towarzyszyły zaczerwienione oczy. Wolałam być sama.

Ostatecznie lekarze nie ustalili co mi było. Zasłabłam, ale nie było to zwykłe omdlenie. Z książkowym ciśnieniem i poziomem cukru 100/100 byłam ledwo żywa. Winę zrzucono na stres, który często mnie nawiedza, ale wtedy nie czułam jego obecności. Może to był jakiś... znak?

Długie noce w niewygodnym łóżku, były idealne na przemyślenia. Miałam wrażenie, że dzieci płaczą za mnie, bo ja nie miałam sił. Rozmyślałam o mojej kruchości; dotychczas wydawało mi się, że nigdy nie trafię do szpitala. Odważyłam się nawet pomyśleć "Co by było, gdybym umarła?", ale doszłam do wniosku, że nic by się nie zmieniło. Koledzy z klasy nadal chodziliby do szkoły, rodzice nadal kłóciliby się o byle pierdoły.

Jednak coś innego kazało mi wyzdrowieć i wrócić do normalnego życia - widok z okna. Zza krat widziałam nagie drzewa i wschody słońca. I wtedy po raz pierwszy powiedziałam to, co powtarzam teraz każdego ranka: 

"Boże, jaki ten świat jest piękny."