Wspomnienia nieoprawione w ramki

Czwartek, dziewiętnasty września, jedenasta pięćdziesiąt osiem. Zapisane na kartce wyrwanej z notatnika Oliwii.

Wiatr unosi roletę, która raz za razem uderza mnie w ramię. Nie tyle boleśnie, co irytująco. Postanawiam nie zamykać okna. Odgłosy dochodzące z zewnątrz, są bardziej interesujące niż paplanina katechetki. Do moich uszu dociera odgłos kościelnych dzwonów. Z każdym "bim" wbijam długopis w kartkę. Z każdym "bam" uderzam stopą o stolik. Wskazówka zegara opuszcza dwunastą. Dzwony zamierają. 
Katecheza powinna umacniać człowieka. Tymczasem słuchając tej kobiety, tracę wiarę i w Boga, i w ludzi. 
Trzy godziny wcześniej, zza uchylonego okna dochodził dźwięk trąbki. Jednym uchem słuchałam marszu żałobnego, drugim wyłapywałam co trzecie słowo dotyczące Makiaweliego. Pogrzeby są niezwykle urokliwe. 

Czwartek, trzeci października, minuta po siódmej rano. Zapisane w notatniku w telefonie.

Nieprzypadkowo budzik zadzwonił pięć minut prędzej niż zwykle. Zapragnęłam przypomnieć sobie smak gorącej herbaty o poranku. Siedząc na kuchennym taborecie, wpatrywałam się w białe dachy domów sąsiadów. Z ciekawości spojrzałam na termometr, po czym odłożyłam kubek i powędrowałam do pokoju. Garderoba na dzisiaj musiała ulec zmianie. Bluzka z krótkim rękawem ustąpiła miejsca ciepłemu swetrowi, a beżowy trencz opuścił szafę. Ubrana wróciłam do kuchni, spakowałam drugie śniadanie, dopiłam już zimną herbatę i wyszłam z domu. Zostało mi sporo czasu do przyjazdu autobusu, więc nie śpieszyłam się. Powoli kroczyłam moją ulicą. Drogę oświetlało mi dopiero co wschodzące słońce. Każdemu oddechowi towarzyszyły kłęby pary. Przypomniały mi się dziecięce zabawy. Biały dym papierosowy, który niektórzy moi znajomi zamienili na prawdziwy. Nałogi dzieciństwa, dziś stopniowo niszczące dorosłe życie. Nie tak miało być. Idę dalej. U stóp leżą robaczywe jabłka, których nikt nie chce zebrać. Mijam płot ozdobiony oszronionymi pajęczynami. Oświetlone przez słońce, przypominają kościelne witraże. Zbliżam się do przystanku. Zauważam siostrzyczkę, trzęsącą się z zimna, rozmawiającą z innymi. Blokuję ekran telefonu, wkładam go do kieszeni, zmuszam usta do uśmiechu i dołączam do reszty.

Czwartek, trzeci października, ósma czterdzieści osiem, lekcja historii i społeczeństwa. Zapisane na marginesie zeszytu z matematyki.

P: - Wiesz jak ty mnie dziecko ranisz?
A: - Twoja głupota też mnie boli. 

Piątek, czwarty października, nie dysponowałam zegarkiem. Zapisane na nieważnym bilecie autobusowym.

Głowa pęka od ciętych ripost. Słowa więzną w gardle. 

Niedziela, szósty października, około dziewiętnastej dwadzieścia. Zapisane na zaparowanym lustrze łazienkowym.

Obezwładniona.

Pomyślane, nigdy nie zapisane:

Zimne krople wody, spływające po policzkach. Łzy oczu, które zapomniały jak płakać.

Ciężkie oddechy.

Wszystko mi jedno, czy umrę dzisiaj, czy jutro. 

Skończyłam się.

***

Nie oczekuję zrozumienia tego wpisu. Sama zastanawiam się nad znaczeniem połowy słów. Moje myśli są tak samo chaotyczne, jak powyższe wyrwane z kontekstu zdania. Potrzebuję grubego zeszytu i mnóstwa czasu, by dać upust krzyczącym myślom. 

Mimo późnej pory nie chce mi się spać. Domownicy już dawno zasnęli, na dowód tego z sypialni rodziców dochodzi miarowe pochrapywanie. Tylko ja siedzę w ciemnym pokoju, z laptopem na łóżku i "Kordianem" u boku. Przeczytałam go. Słowacki chyba bardziej do mnie przemawia niż Mickiewicz.

Za pięćdziesiąt pięć minut poniedziałek. Nienawidzę poniedziałków.