Feelings

Zamknąć w kilku zdaniach ostatnie dni, jest niezwykle ciężko. Przez moją głowę przepłynęło milion myśli i obrazów. Kilkusekundowych spektakli, których nie zapamiętałam. Opisywanie wszystkiego nie jest możliwe. Często brakuje najprostszych słów, innym razem zwykłe słowa nie są w stanie wyrazić czegokolwiek. Jestem zmuszona sięgać głębiej, czemu nieczęsto sprzyjają warunki.

Coraz ciężej jest mi się skupić. Rozprasza mnie każdy, nawet najcichszy szmer. Zaczynam funkcjonować dopiero późnym wieczorem, gdy dzieci siostry już śpią, a reszta domowników zasypia przed telewizorem. Dopiero wtedy mogę spokojnie przeczytać książkę, odrobić zadanie domowe czy uczyć się do szkoły.

Zauważyłam ostatnio, że moja introwersja się pogłębiła. Rozmowy z rówieśnikami ograniczam do "Cześć!" na dzień dobry, unikam towarzystwa siostry, a mama już przestała mnie pytać co w szkole, bo od kilku tygodni odpowiedź jest taka sama. Znowu zaczęłam zamykać się w wirtualnym świecie gier komputerowych, gdzie mogę być piękną i mądrą Lady Annaliną. Przeżywam wiktoriańskie historie miłosne (zamiast czytać "Lalkę"), nałogowo oglądam jeden odcinek serialu za drugim, uszy katuję depresyjnymi kawałkami, a zniszczony notatnik, odziedziczony po siostrze, wypełniam ckliwymi wierszykami. Można powiedzieć, że rozwijam się wewnętrznie, bo na brak weny czy złe oceny w szkole narzekać nie mogę. (Martwi mnie jedynie geografia, z której mam same tróje.) Ale co mi po tym, skoro skorupa nieśmiałości, z dnia na dzień jest coraz grubsza?

Nic Nikt mnie nie pociąga ani nie fascynuje, a wokół mnie tyle miłości. Na przerwach siostrzyczka i inne zakochane niewiasty śmieją się do telefonów, gdy tymczasem mój służy tylko do słuchania muzyki. Ciągle słyszę o miłosnych problemach, randkach i innych romantycznych bzdetach. Nie chodzi o to, że jestem zazdrosna. Martwi mnie to, że nie jestem, bo teoretycznie, jako ostatnia singielka we wsi, być powinnam. Przestałam oglądać się za chłopakami, przestałam marzyć o randce w kinie czy spacerze w parku. Przestałam szukać miłości.

Widząc siostrzyczkę piszącą esemes za esemesem, dochodzę do wniosku, że niekoniecznie chcę kiedyś robić to samo. Właściwie to chciałabym uniknąć takiego związku, co łatwe nie będzie, bo w dobie elektryczności uczucia wyrażamy głównie przez telefon. Nie chcę, żeby mój przyszły związek, był dokładnym odwzorowaniem pisanych przeze mnie opowiadań. Mając chłopaka chcę nadal robić to samo, czym zajmowałam się dotychczas; chcę obżerać się chipsami, grać w strzelanki, czytać opasłe romansidła, wyć na komediach romantycznych i walczyć wieczorami z matematyką. Co najważniejsze - chcę to robić z NIM. Nie mam zamiaru zacząć się malować, lepiej ubierać czy używać drogich perfum. Chcę żeby kimkolwiek ON był, kochał mnie taką, jaka jestem.

Podziwiam siostrzyczkę. Nie potrafiłabym kochać na odległość. Każdego wieczoru usychałabym z tęsknoty za JEGO głosem, JEGO dotykiem... W wirtualnym świecie miłości nie znajdę. Dla mnie, jako ckliwej romantyczki, najważniejsza jest miłość od pierwszego wejrzenia. Jednak co począć, gdy romantyzm z biegiem czasu umiera?

Mniejsza o uczucia. Powinnam skupić się na ważniejszej rzeczy - przyjaźni. Nie raz przekonałam się, że jest trwalsza niż niejeden związek. Z siostrzyczką ciągle się czubię, ale siniaki na ramionach są w naszej relacji siostra-siostra normalne. Wiem, że gdybym chciała, mogę powiedzieć jej wszystko. Niestety siostrzyczka pokłóciła się z braciszkiem. Wygląda na to, że powoli się godzą, ale martwi mnie to, że takich zgrzytów jest coraz więcej. Prawda jest taka, że wszyscy trzej dorastamy. Siostrzyczka przeżywa pierwszy poważny związek, a braciszek kosztuje życia (w dosłownym znaczeniu). Tylko ja stoję w miejscu i z przerażeniem obserwuję ich poczynania. Pomimo wielu grzeszków braciszka, nadal go kocham. Zawsze będę. Siostrzyczce kibicuję w miłości i po cichu modlę się, by jej D. nie był taki jak inni. Tymczasem ja, najstarsza z trójki (i najmądrzejsza) postoję i spokojnie poczekam na to, co mi życie przyniesie.

Nadchodzący poniedziałek mam wolny, a za tydzień w piątek jedziemy do Katowic na Festiwal Języków Obcych. Mamy tam spędzić cały dzień, ale zapowiada się dość ciekawie. Oprócz dyktanda (z angielskiego chyba piszemy wszyscy, nie wiem co z hiszpańskim) będzie koncert Myslovitz. A zresztą, łapcie program KLIK.

Może w najbliższych dniach znowu napiszę?