This is war

Czuję na sobie Jego przenikliwe spojrzenie. Obserwuję usta, wykrzywione w nieszczerym uśmiechu, który sięga Jego oczu. Od kilku godzin nie zmienił pozycji. Bladą, wychudzoną dłonią podpiera kościsty podbródek. Założył nogę na nogę. Wbija paznokieć palca wskazującego w drewnianą ramę fotela. Odwracam wzrok. On wciąż patrzy. Śmieje się. Szydzi ze mnie.

Z godziny na godzinę coraz bardziej irytuje mnie Jego obecność. Mam ochotę ponownie go zapytać o cel tej wizyty. Niepierwszej i nieostatniej. Jednak On zawsze odpowiada tak samo - krótkim, kpiącym rechotem. Muzyka, wlewająca się do mych uszu, nie zagłusza niemych obelg, kierowanych w moją stronę od kilku godzin. Mam tego dosyć. Wygrał. Jak zawsze.

Zrezygnowana wyłączam odtwarzacz i wygrzebuję się z pościeli. Moim rozgrzanym ciałem wstrząsa dreszcz. Kaloryfer jest jak zwykle zapowietrzony. Sięgam po zieloną, flanelową koszulę mojego ojca. Zazwyczaj służy mi jako szlafrok. Tym razem, daje namiastkę ciepła, pokrytym gęsią skórką ramionom. Kopniakiem odsuwam fotel, na którym siedzi. Ani drgnął. Podchodzę do gniazdka. Poruszył się. W plątaninie kabli próbuję znaleźć ten właściwy. Uśmiech znika z Jego twarzy. Wkładam wtyczkę do gniazdka. W sekundę pokój zalewa fala ciepłego, pomarańczowego światła. W sekundę fotel pustoszeje. Poczucie Winy zakończyło swoją wizytę.

Kolejny remis. Wygrana jednego przyczynia się do sukcesu drugiego.

Ścielę łóżko. Zdejmuję koszulę. Wynoszę brudne naczynia do kuchni. Sprzątam ubrania rozrzucone po pokoju. Wyjmuję podręczniki z torby. Wyrzucam do kosza tony zużytych chusteczek. Zaparzam zieloną herbatę. Uruchamiam laptop. Włączam przeglądarkę. Klikam na "nowy post". Przede mną biała karta. Powoli opada wewnętrzna blokada. Biorę łyk herbaty, jeden głęboki oddech i opuszczam palce na klawiaturę. Rozlega się symfonia kliknięć...

Z niesmakiem czytam pierwsze akapity. Kasuję je wszystkie. Zaczynam od początku. Przelewam na klawiaturę wczorajsze słowa. Teraz to już historia, którą czasami koloruję, niekiedy zaś wymazuję. Podoba mi się to jak piszę. Może nie powinnam tego publikować? Może kiedyś to sprzedam? A jaki miałoby to sens? - gani mnie sumienie. Ma rację.

Więc publikuję to, co przeżywam. Pozwalam Wam czytać moje życie, bo dzięki temu czuję, że coś znaczę, że kogoś obchodzę. Może i jestem tylko kolejną, niespełnioną, rozżaloną nastolatką, która otwiera się przed blogową społecznością, jednak Wy sprawiacie, że czuję się najważniejszą pośród tłumu. I za to Wam dziękuję.

***

Postaram się opisać ubiegłe dni skrótowo, by aż za nadto Was nie zamęczyć moją pisaniną. A więc:
- już prawie tydzień walczę z chorobą. Niewinny katar zamienił się w dokuczliwy kaszel, którym straszę dzieci.
- dowiedziałam się, że mówię z ukraińskim akcentem. Czego to zatkany nos nie zrobi...
- siostrzyczka wróciła do szkoły. Lekcje znowu są kolorowe.
- jako jedyna w klasie dostałam czwórkę z kartkówki z matematyki. Powinno się postawić mi pomnik.
- rysowanie profili hipsometrycznych przyczyniło się do chwilowej nienawiści wobec geografii,
- podręcznik upper-intermediate i książka do gramatyki z języka angielskiego doprowadzają mnie do zawału. Okazuje się, że moja znajomość tego języka jest zerowa.
- prawie skręciłam kostkę idąc na angielski. Kasztany rozsypane na bruku stanowią dla mnie śmiertelne niebezpieczeństwo.
- bitwę z "Panem Tadeuszem" uważam za zakończoną. Jej wyniku jeszcze nie znam.
- nadrabiam zaległości w książkach,
- dzisiejszą noc planuję spędzić z "Jane Eyre". Siostra mnie przekonała.
- emetofobia powoli mnie opuszcza?

Tymczasem pozwólcie, że nadrobię blogowe zaległości, zjem porządną kolację, przeczytam kilka rozdziałów książki i obejrzę film. Mamy w końcu piątek, czyli jedyny dzień tylko dla mnie.

Dobrego weekendu Wam życzę! Mój niestety taki nie będzie, bo przyszły tydzień zapowiada się tragicznie...