Biegunka słów, zaparcie myśli

Post zatytułowałam słowami mojego nauczyciela geografii. Niezwykle trafnie opisują one wypociny niektórych uczniów, które cytował nam pod koniec lekcji. Wolę ich nie przytaczać, bo sama doznawałam szoku słysząc niektóre. Zresztą, w moim zeszycie z polskiego również można znaleźć herezje... Powód? Nauczycielka albo notatki nie dyktuje, tylko pod koniec swojego długaśnego monologu, na którym wszyscy zasypiają, powie, że to mamy to mieć w zeszycie, albo podaje wielokrotnie złożone zdanie, które przerywa w połowie by wtrącić coś swojego, a ja jak debil zapisuję jej przemyślenia dotyczące pogody. Mniejsza o to.

Misja "Zarazki precz" zakończona niepowodzeniem. Smarki zalewają mi klawiaturę, uszy mam zatkane rozendlą, wczoraj udało mi się przedawkować Gripexa (traciłam czucie w nogach) i mówię jak posłaniec Mordoru. Jednak moje niekonwencjonalne metody (wypalanie gardła zupką chińską, biegi po schodach w trzech swetrach, żeby wypocić zarazki, hektolitry moczopędnej herbaty i czosnek na kolację) przyczyniły się do zmniejszenia objawów choroby, z czego ogromnie się cieszę. Wiem jak to zabrzmi, ale za wszelką cenę MUSZĘ CHODZIĆ DO SZKOŁY! Walkę z zaległościami zazwyczaj przegrywam (chociaż nawet będąc w szkole mam zaległości), a ponadto siostrzyczka nadal leni się w domu, więc nie miałabym nikogo, kto wytłumaczyłby mi matmę. Notatek też bym nie miała, bo większość klasy ma wszystko gdzieś (lub mnie) i nie mogę na nich liczyć. Więc z gorączką, trzema paczkami chusteczek i Gripexem w kieszeni hasam po szkolnych korytarzach.

Muszę się pochwalić, że ze sprawdzianu z hiszpańskiego, z całej pierwszej klasy, dostałam prześliczną piąteczkę. Jestem z siebie cholernie dumna, bo cały materiał ogarniałam w jeden wieczór. Zauważyłam też, że gdy dostaję piątkę to jestem szczęśliwa, czwórka wprowadza mnie w depresję, a trója to hańba (której na szczęście nigdy nie zaznałam). Tylko z hiszpańskiego mam tak wysokie oczekiwania, z reszty przedmiotów zadowala mnie nawet dwója.

"Pan Tadeusz" wychodzi mi bokiem. Czytam go już kolejny raz i nadal nie potrafię zapamiętać treści. Wciąż mylą mi się postacie. Po cholerę używali tylu przydomków?! Nauczycielka straszy nas sprawdzianem z treści, którego przykładowe pytania zmusiły mnie do ponownego sięgnięcia po lekturę (co, gdzie i kiedy powiedział ktoś do kogoś, jak wyglądało wnętrze zamku, domu itd, jaki był kolor firanek i wzór na dywanie itp.). Czytając inne książki, takie detale zapamiętuję bez problemu. Nie wiem czemu "Pan Tadzio" idzie mi tak opornie.

Pogoda się spartoliła i na dojazd do szkoły wydaję majątek. Gdybym miała iść na przystanek do drugiej wsi, już dawno zdychałabym na zapalenie płuc. Jednak na pozostałe aspekty jesieni nie narzekam. Cały angielski przesiedziałam słuchając szumu opadłych liści drzew, które z wiatrem wpadały do klasy, na geografii wpatrywałam się w krople deszczu spływające po szybie, a na polskim obserwowałam kruki skaczący pod dachu sąsiedniego budynku. Czyli nawet bez kompana do rozmów na lekcjach i tak mało na nich uważam.

Jakoś nie mam dzisiaj weny, by środkami artystycznymi wyrażać widziane przeze mnie zjawiska. Szczerze mówiąc, oprócz wyżej opisanych, innych pięknych rzeczy dziś nie widziałam. Nawet męska część szkolnej społeczności przestała mnie interesować. Pan bad boy może i ładny jest, ale głupotą nadrabia brak brzydoty, autobusowych ciach już nie widuję, bo autobus odwołano, a reszta społeczeństwa jakoś mnie odrzuca. Jak już widzę jakieś ciacho, to po chwili okazuje się być totalnym kretynem. Albo jestem nad wiek dojrzała, albo reszta to kompletne dzieci. Ponadto przestałam czuć potrzebę przytulenia się do kogoś. Czyżby niezaspokajane uczucia zaczęły zanikać...?

PS. Podczas gdy ja będę gniła w szkole, możecie poczytać sobie bloga siostrzyczki (KLIK). Ta ma nadal rewir i mnóstwo czasu, chociaż i tak mało pisze (ale ostatnio zmartwychwstała).