Wygnana z raju

Twarz oświetlają ostatnie, wakacyjne promienie słońca. Otwarte na oścież okno, wpuszcza do pokoju chłodny wiatr, który delikatnie muska firanę. Delektuję się smakiem ogrodowych malin i jeżyn. Późna wiosna sprawiła, że owocami będę się cieszyć co najmniej do połowy września.

Wychodzę na dwór. Siadam po turecku na wilgotnej od deszczu ławce, laptop kładę na kolana i powoli przesuwam palcami po klawiaturze. Piszę kolejne krótkie notatki, które nigdy nie zostaną opublikowane. Mówią za dużo.

W słuchawkach Thirty Seconds To Mars. Zespół, który znałam od dziecka, a który poznałam niedawno. Nie mogę sobie wyobrazić, jak kiedyś mogłam żyć bez ich muzyki. Dziękuję Bogu za znajomość angielskiego. Teksty ich piosenek nie tylko inspirują, ale i wzmacniają człowieka. Bez wahania mogę mówić o sobie, jako o członkini Echelonu. Triada na nadgarstku jest moim marzeniem, "Provehito in altum" to moje motto, a zobaczenie koncertu na żywo, tkwi na pierwszym miejscu listy "Do zrobienia przed śmiercią".

Płyta dobiega końca. Wyjmuję słuchawki z uszu, które od razu wypełnia cudowny śpiew ptaków. Dobrze, że mieszkam na wsi. O każdej porze dnia i nocy, mogę wybiec do ogrodu i położyć się na trawie. Obserwować niebo, wdychać zapach kwiatów. Mogę iść na spacer do pobliskiego lasu, puszczać kaczki na tafli stawu, mogę biegać po polu, zrywać maliny i drzeć się ile chcę. Sąsiedzi przyzwyczaili się do niezrównoważonej siedemnastolatki, mieszkającej obok nich.

Jestem w ogrodzie. Dzieci bawią się w piaskownicy, a ja wchłaniam cudowny zapach ostatnich kwiatów. Z każdym wdechem, czas zatrzymuje się na kilka sekund. Zakwitły już wrzosy. Ciernie pokryły suche pędy przekwitłych sadzonek. Powoli usycha ostatnia róża. Przekwitła lawenda pod wpływem dotyku uwalnia intensywny zapach i tysiące wysypujących się z niej nasionek. Liście kasztanowców żółkną z dnia na dzień. Umierający ogród pachnie obietnicą kolejnego lata.

Odchodząca przyroda zwiastuje moją ulubioną porę roku - jesień. Złote dni, deszczowe wieczory... Noce na parapecie, z filiżanką zielonej herbaty i tomikiem poezji. Tak, zaczęłam czytać wiersze. Z pewnością źle je interpretuję, jednak nie zamierzam zmieniać mojego toku myślenia. Chcę uwierzyć w szczęśliwe zakończenia.

Błogi odpoczynek dobiega końca. Chodzenie spać po północy i wstawanie przed obiadem również. Zaczną się obowiązki, nauka, stres... Czuję jak moje szczęście umiera wraz z wakacjami. Jednak nie chcę o tym teraz myśleć. Pragnę wykorzystać te ostatnie dni, ostatnie godziny w raju.